ประวัติศาสตร์ของการใช้ปืนดำเนินไปพร้อมกับวิวัฒนาการของกองทัพของเรา และมีบทบาทสำคัญในการเปลี่ยนแปลงวิธีการต่อสู้ในสงคราม สิ่งนี้เกิดขึ้นตั้งแต่ช่วงต้นของศตวรรษที่ 10 และจนถึงยุคปัจจุบัน ในช่วงเวลานี้ ปืนได้ประสบกับความก้าวหน้าทางเทคนิคอย่างมากและการพัฒนาทางเศรษฐกิจ ซึ่งได้เพิ่มการใช้งานจริงและรวมถึงความร้ายแรงของปืนด้วย

ปืนกระบอกแรก

ปืนและดินปืนแบบแรกได้รับการยอมรับอย่างกว้างขวางแม้ว่าจะยังไม่มีการโต้แย้งว่ามาจากประเทศจีนในช่วงศตวรรษที่ 10 และ 9 ตามลำดับ ในศตวรรษที่ 10 ชาวจีนประดิษฐ์ “หอกพ่นไฟ” ซึ่งประกอบด้วยแกนไม้ไผ่หรือแท่งโลหะสำหรับบรรจุดินปืนหรือ “ฮั่วเหยา” ซึ่งแปลว่าสารเคมีดับเพลิง

Huo Yao เป็นสิ่งประดิษฐ์ของจีนโบราณที่ใช้จริงในอดีตเพื่อรักษาอาการอาหารไม่ย่อย ในขณะที่นักเล่นแร่แปรธาตุชาวจีนกำลังแสวงหายาอายุวัฒนะเพื่อความเป็นอมตะ พวกเขาบังเอิญค้นพบองค์ประกอบที่ระเหยได้และระเบิดได้ของผงสีดำนี้

หอกพ่นไฟถูกนำมาใช้ในช่วงสงครามจิน-ซ่งในยุคราชวงศ์ซ่งที่เริ่มขึ้นในปี 960 ถึง 1279 หอกพ่นไฟเหล่านี้ได้รับการบันทึกว่าเป็นอุปกรณ์ที่เป็นปืนกระบอกแรกและยังเป็นอุปกรณ์ที่ใช้ดินปืนเป็นครั้งแรกใน สงครามหรืออย่างอื่น

การออกแบบของหอกพ่นไฟโดยทั่วไปคือไม้ไผ่ขนาดเล็กหรือแท่งเหล็กหล่อด้วยทองสัมฤทธิ์/เหล็กที่สามารถใช้งานได้โดยคนๆ เดียวที่จะพ่นไฟและนำลูกบอลใส่คู่ต่อสู้ ชาวจีนยังสร้างอุปกรณ์ที่มีลักษณะคล้ายปืนใหญ่ซึ่งจะถูกยึดด้วยโครงไม้สมัยใหม่และระเบิดดินปืนที่ปะทุออกมาซึ่งจะระเบิดเมื่อกระทบกันทำให้เกิดความสับสนและความระส่ำระสายและแน่นอนว่าต้องเสียชีวิต ปืนใหญ่โปรโตเหล่านี้ได้รับการตั้งชื่ออย่างเหมาะสมว่า Flying-cloud Thunderclap Eruptors หรือ Feiyun Pilipao ในภาษาจีน

อุปกรณ์เหล่านี้ซึ่งเป็นเครื่องหมายของการใช้อาวุธและปืนใหญ่ที่ใช้ดินปืนเป็นครั้งแรกได้รับการอธิบายโดยละเอียดในคู่มือ Huolongling หรือ Fire Drake ต้นฉบับนี้เขียนโดย Jiao Yu และ Liu Bowen ซึ่งเป็นนายทหาร นักปรัชญา และผู้สนับสนุนทางการเมืองในช่วงต้นราชวงศ์หมิง (1368-1644)